تولد یک انقلاب مبدل - علی موسوی، روزنامه نیم نما

انقلاب، یک نسل بعد از از ایجاد، بصورت دینامیک با ابتدای خود به مقابل بر می خیزد و آنرا را طرد می کند. این روند را تحت "خود خواری انقلاب" نام می برند.

تولد یک انقلاب مبدل
علی موسوی، روزنامه نیم نما

واژه ی انقلاب، متضمن یک رویکرد نظری به یک امر تام اجتماعی است. زمینه، نحوه، اجرا و سرانجام انقلاب که در واقع یک حرکت اعتراضی مردمی است؛ آنچنان که بین به ماهیت است قبل از آنکه یک حرکت سیاسی مطلق و یا حتی سبقه سیاسی پیشینی داشته باشد، یک حرکت هنجارشکنانه اجتماعی و مدنی است.
یک انقلاب را با انقلابیون می شناسیم و با مردمی که حضور کالبدی دارند میسنجیم. یک اشتباه استراتژیک در بررسی و مطالعه انقلاب این است که با یک دید سوفسطایی سیاسی، انقلاب را یک امر همگانی تصور کنیم. این مفهوم نه به معنای عدم توجه به مردم حاضر بلکه در نقد واژه همگانی و حضور صد در صدی همه ی مردم است؛ بعنوان مثال: انقلاب کبیر فرانسه را تنها بیست هزار نفر، رقم زدند. تمام کشتارهای وحشیانه سلطنت خواهان نیز از میان همین بیست هزار نفر بوده است. در واقع استفاده ابزاری از یک پدیده (در اینجا مفهوم انقلاب) در این است که جریان جاری را مورد تایید همه ی مردم بدانی.
این مقدمه باعث میشود که ما بعنوان یک اصل به 4 عامل در انقلاب در حالت امر کلی برسیم. انقلابیون، مردم معترض، روحیه ی انقلابی و خشونت. هرکدام از این عوامل در کنار هم و با پیوستگی با یکدیگر، یک چهره ی منقلب کننده را انقلاب میسازد آنچنان که انقلاب در لفظ یعنی قلب(واژگون و برعکس) کردن یک امر عینی.
انقلابیون: انقلاب رابطه ی مستقیم و عینی با دست دراندکاران خویش تحت نام "انقلابیون" دارد. معمولاً یک فرد(مانند انقلاب ایران 57 و انقلاب مائویی چین) و یا یک شورا (مانند: شورای مشروطیت و یا شورای انقلاب فرانسه و ...) یک موقعیت هژمونیک و کاریزما پیدا می کنند. رابطه ی این محرکین با مردم که بدنه اجتماعی انقلابند از طریق نخبگان در دسترس آن شخص و یا شورای کاریزما است. این نخبگان که آنها را خواص هم می نامند، بازتولید کننده معنایی انقلابند.
مردم: حضور مردمی که بواسطه یک فلسفه ایده آلیستی و آرمانگرایانه ترغیب میشوند که به حضور فیزیکی در خیابان تن دهند، به مثال این تعبیر هانا آرنت است که "مردم، حمالین انقلابند". زیرا که اصلیترین نیروی انقلاب ایشانند، لیکن کمترین منفعت را از انقلاب میبرند و در مواقع خسران سیاسی/اجتماعی انقلاب مستقیماً در رزق و روزی و سبک زندگی ایشان، شاهد تغییرات سهمگین هستیم.
مردم معترض: مردم معترض در واقع قسمتی از همان مردم اند که بر اساس یک مولفه نادیده گرفته میشوند. انقلاب با فضایی که شکل میدهد اصولاً حرفی غیر از خودش را سانسور کرده و بدان مجوز بیان و حضور نمیدهد. مردم معترضی که آرمانشان با انقلاب همسو نیست و آن دسته از مردمی که اصولاً با خود انقلاب مشکل داشته و خواهان لغو انقلاب هستند، مردم معترض نامیده می شود که بیشترین ضرر را در فرآیند انقلاب متحمل شده و در کوتاه مدت و میان مدت حذف و یا نادیده گرفته میشوند.
خشونت: خشونت ذات انقلاب است که حتی در انقلاب های غیر سیاسی مانند: انقلاب صنعتی و انقلاب اطلاعاتی به وقیح ترین شکل ممکن رخ می نماید. خشونت، "نیروی تخریب اولیه" روحیه انقلابی است که تصرف می کند و تخریب می نماید تا دوباره بسازد. خشونت در دو مدل فرد به فرد و گروه به گروه در ملاء عام و در حریم های خصوصی فرد به گروه و گروه به فرد شکل میگیرد.
انقلاب، یک نسل بعد از از ایجادش، بصورت یک رویکرد دینامیک با ابتدایی خود به مقابل بر می خیزد و آنرا را طرد می کند. این روند را تحت "خود خواری انقلاب" نام میب رند. شکست یک انقلاب در این است که بعد از پیروزی اش و در یک ظرف زمانی میان مدت، اول انقلابیونش را که در واقع شناسنامه انقلابند از خود طرد کند، در مرحله بعد نسل اول انقلاب از جریان جاری برائت می جویند و نقش مردم باز اوج میگیرد که بصورت معترضانه از یکی از این دو جناح حمایت فیزیکی کنند. روحیه ی انقلابی یکبار دیگر اوج می گیرد و شرایط را به نفع یکی از طرفین تغییر میدهند. خشونت مرحله آخر این تغییر است که با دست بردن بدان و تمسک جستن از آن این فرآیند تجدید انقلاب تکمیل می شود.
شرایط حاضر برای هر یک از ما یک رسالت تاریخی است و ما وامدار آیندگانیم در مقابل گذشتگانمان. تجدید انقلاب در زمانه ما روی داده و ما موظفیم که برای ملت، در خدمت ملت و بنام ملت با اصولی یکسره قانونی، نه تنها از خشونت تبری بجوییم بلکه در نفی همگانی آن بکوشیم. خشونت سمی است به بزرگی آرزوها و آمالمان. شرایط امروز ایران، ورود به دوره ای از تاریخ جهانی است که با هر نتیجه ای، آیندگان را تحت تأثیر قرار خواهد داد. ما میتوانیم سبب احیای انقلاب و یا تجدید انقلاب (انقلاب مبدل) باشیم. اینجا فرق ما و دیگری است. اینجا فرق سوژه بودن و ابژه شدن است.